Thomas Jonathan “Stonewall” Jackson (21 januari 1824 – 10 mei 1863) was generaal bij de Geconfedereerde troepen tijdens de Amerikaanse burgeroorlog. Naast generaal Robert E. Lee was hij één van de meest bekende commandanten aan Zuidelijke zijde.
Jackson was op het laatst Korpscommandant in The Army of Northern Virginia onder Robert E. Lee. Tijdens de Slag bij Chancellorsville op 2 mei 1863 werd Jackson door eigen troepen neergeschoten toen hij terugkeerde van een patrouille. Hij overleefde de schietpartij met het verlies van een arm, maar stierf 8 dagen later aan de gevolgen van een opgelopen longontsteking. Zijn dood was niet alleen groot militair verlies voor de Confederatie, maar raakte ook het moraal van de Zuidelijke troepen zwaar en beïnvloede de algemene opinie in het Zuiden.
Voor de oorlog: Jackson was al vrij vroeg wees. Zijn vader stierf in 1824 aan tyfus en zijn moeder overleed in 1831, nadat ze hertrouwd was in 1830, tijdens een bevalling . De verdere opvoeding werd overgenomen door een oom van vaders zijde. Er was echter weinig tijd voor school. Veel van de opgedane kennis was door Jackson zelf aangeleerd.
Toen Jackson in 1842 opkwam in West Point had hij in eerste instantie dan ook behoorlijk last van deze leerachterstand. Hij wist zich echter, door hard studeren, toch door de jaren heen te werken en slaagde in 1846.
Jackson als jong officier
Na West Point werd Jackson ingedeeld in het 1st U.S. Artillerie Regiment en nam deel aan de Mexicaans-Amerikaanse oorlog. Daar nam hij deel aan verschillende veldslagen, waar hij 2 positieve vermeldingen kreeg en uiteindelijk werd bevorderd tot majoor. In Mexico ontmoette Jackson ook voor het eerst Robert E. Lee.
Als instructeur kwamen de kwaliteiten van Jackson minder goed uit de verf. Bij vragen van de leerlingen koos Jackson er niet voor een aangepast antwoord te geven, maar gaf hij in exact dezelfde bewoordingen hetzelfde antwoord. Hierdoor kreeg hij van zijn leerlingen de impopulaire bijnaam “Tom Fool”. In 1856 heeft een groep van oud-studenten geprobeerd Jackson van zijn functie te ontheffen.
Jackson 1862
In 1854 verloor Jackson zijn eerste vrouw, Elinor Junkin, en hun zoon bij diens geboorte. In 1857 hertrouwde Jackson met Mary Anna Morrison. Hun eerste dochter stierf kort na de geboorte. Hun tweede dochter werd geboren in 1862, vlak voor haar vader zou sterven aan de gevolgen van eigen vuur en een opgelopen longontsteking.
Dochter van Jackson, Julia
Julia Jackson (23-11-1862 – 30-8-1889) overleefde haar vader en kreeg 2 kinderen: een dochter en een zoon, respectievelijk overleden in 1991 & 1952. Zelf werd ze echter maar 26 jaar oud, ze overleed aan tyfus.
Julia, 19 jaar
Tijdens de oorlog: Toen de oorlog in 1861 uitbrak, werd Jackson aangesteld als drillmaster voor nieuwe rekruten in het leger van de CSA. In april werd Jackson bevorderd tot kolonel en op 17 juni 1861 tot Brigade-Generaal.
Zijn beroemdste bijnaam verkreeg Jackson voor zijn optreden tijdens de eerste Slag bij Bull Run (21-7-1861). Toen het er op leek dat de geconfedereerde troepen zouden bezwijken onder de druk van de Unie, traden Jackson’s troepen na aankomst op als cruciale versterking. Jackson zelf leidde zijn troepen voorwaarts en ongeacht het vijandelijke vuur bleef hij rotsvast overeind, vandaar zijn bijnaam “Stonewall” (stenen muur). Dit leidde o.a. tot de overwinning door de Zuidelijke troepen in een slag die eerst verloren leek.
Tijdens de Valley campagne in de lente van 1862 wist Jackson de troepen van de Unie het leven behoorlijk zuur te maken. De opdracht die Lee hem gegeven had, was om de troepen van de Unie bezig te houden en van Richmond. Het werd echter een klassieke militaire campagne van verrassingselementen en snel manoeuvreren. Jackson dwong zijn leger om 646 mijl (1.040 km) te voet te verplaatsen in 48 dagen en boekte daarbij vijf belangrijke overwinningen met een troepenmacht van ongeveer 17.000 man tegenover een vijand van 60.000 manschappen. Stonewall Jackson’s reputatie om zijn troepen zo snel te voet te verplaatsen leverde hen de bijnaam op “voet cavalerie”. Hij werd de meest gevierde soldaat in de Confederatie (totdat hij uiteindelijk werd overschaduwd door Lee) en tilde het moreel van de Zuidelijke publiek tot grote hoogte.
Tijdens andere campagnes opereerden Jackson’s troepen ook prima, zoals bijvoorbeeld tijdens Peninsula campagne, waar de eenheden onder leiding van Lee tijdens de Zevendagenslag, waar ze prima acteerden. Jackson zelf was tijdens deze slagen minder doorslaggevend. Het lijkt er op dat hij direct onder commando van Lee minder presteerde dan wanneer hij een zelfstandige opdracht had. Aan de andere kant kan zijn mindere prestaties tijdens de Peninsula campagne ook te wijten zijn geweest aan vermoeidheid of soms zelfs uitputting. Collega Generaal Longstreet schijnt wel eens over Jackson gezegd te hebben: “General Jackson never showed his genius when under the immediate command of General Lee.”
Over het algemeen stonden de reputaties van de korps commandanten als volgt bekend: Jackson was de offensieve man en zijn counterpart Longstreet was een genie in defensieve strategieën. Men omschreef het ook wel eens zo dat Jackson de hamer van het Zuidelijke leger was en Longstreet het aambeeld.
Dit ging echter tijdens de Tweede Slag bij Bull Run niet op. Hier gebeurde juist het tegenovergestelde. Jackson trok zijn troepen langzaam terug tijdens de aanval van de Unie en dit keer buitte Longstreet deze gelegenheid uit door de Unietroepen massaal aan te vallen het in het voordeel van het Zuiden uitpakte.
Na de Slag bij Antietam werd Jackson bevorderd tot Luitenant-Generaal. Tijdens de Slag bij Fredericksburg vervulde hij weer een belangrijke rol.
Tijdens de Slag bij Chancellorsville kreeg het Zuidelijke leger, The Army of Northern Virginia, te maken met een serieuze tegenstander in het Noordelijke leger, The Army of the Potomac en haar nieuwe commandant Majoor-Generaal Joseph Hooker. Lee besloot een riskante tactiek toe te passen. Hij besloot zijn krachten te verdelen en stuurde Jackson met zijn korps in een omtrekkende beweging, zodat dit korps achter het leger van de Unie zou komen. Deze omtrekkende beweging zou een van de meest succesvolle en dramatische van de oorlog worden. De verkenners hadden de troepen van het Noorden al snel onderkend en Jackson wist met een verrassingsaanval deze niets vermoedende Noordelijke soldaten volledig te overrompelen. Deze aanval duurde tot het invallen van het duister. Toen Jackson met zijn staf op 2 mei terugkeerde naar eigen troepen werden ze aangezien voor de vijand. Nog voor de staf kon reageren op “Halt! Wie daar?” werd het vuur geopend door soldaten van het 18e regiment infanterie North Carolina. Er ontstond een kort vuurgevecht tussen de eigen troepen, waarbij Jackson 3 maal werd geraakt, 2 maal in zijn linkerarm en 1 maal in zijn rechterhand. Andere stafleden werden gedood. In de wanorde die ontstond door inkomende artillerie, was niet direct duidelijk dat Jackson van zijn paard was gevallen en getroffen op de grond lag. Het duurde even voor hij kon worden geëvacueerd. Toen regimentsarts McGuire uiteindelijk de verwondingen zag, moest worden besloten tot amputatie van de linkerarm. Het medisch team had echter niet gezien dat Generaal Jackson ook symptomen vertoonde van longontsteking. Niet de schotwonden, maar deze longontsteking werden Jackson uiteindelijk 8 dagen later fataal.
Lee had één van zijn belangrijkste generaals verloren.
rebelcivilwar 